Yıl 1988 aylardan Kasım’di sanırım. Amerikan Üniversitelerine fizik doktorası için başvuru zamanıydı. Başvuru için gereken reşume, “amaç mektubu” ve hocalardan aldığım referans mektuplarını iyi kalite kağıda iyi bir daktilo ile yazdırmaya Gayrettepe’deki Sürat Daktilo’ya gitmiştim. Elektrikli daktilo yazıcısı bana yazdıklarını gösterip imla hatalarını düzeltmemi istedi. Yazılanları aldım ayakta hızlı hızlı okumaya başladım. O sırada daktilo odasının kapı aralığını kapattığımı farketmedim. Arkamdan kalın otoriter bir ses bana “Müsade çocuk” dedi döndüm, karşımda heybetli görünümüyle Yaşar Kemal vardı. Elinde daha önceden daktilo edilmiş bir kitap metini vardı ve O da düzeltmeler için benim işimi yapan adama gelmişti. Ustanın İnce Memed’iyle tanıştığım yazdan bir 8 yıl kadar geçmişti. Nasıl da yutmuştum o iki cildi haksızlığa başkaldırmanın verdiği 14 yaş coşkusuyla. Sonra Dağın Öte Yüzü üçlemesi, Ortadirek, Yer Demir Gök Bakır, ve Ölmezotu. Sonra Al Gözüm Seyreyle Salih. Ateşin yalımlarına bakıp başka dünyalara uçup giden Salih.
Büyük Usta metini yazıcıya uzattı “yanlışların üzerinden gittim, düzeltmen için” dedi ve ekledi “ama önce çocuğun işini bitir, acelesi vardır onun…”Bir şey söyleyemedim, hayranlıkla selamlamaktan başka, sanki onun doğallığı karşısında “kitaplarınız ne kadar da güzel” sözü bile anlamsızlaşıyordu. Tam karşımdaydı bütün yalınlığıyla, beni hiç tanıdık olmadığım yörelere çekip götüren Çukurovalı Yaşar Usta ve benden müsade istiyordu. Müsade senin büyük Usta…
Mart 2015
M. Alper Sahiner's Blog 