Pazar sabahı dışarıda toplu kahvaltı… 4-5 masa, herbirinde en az 12 kişilik bir kalabalık, bol kahkahali, sarılmalı, bizim için olağan, dışarıdan biri için “manyak bir grup” görünümü.
Kalktım yerimden, az ilerideki kahve, çay tezgahına geldim. Koydum kabı alta, bastım düğmeye, önce beyaz sonra kahverengiye dönüşen bir sıvı akıyor bekliyorum, kahve diye.
Yanıma bir garson geldi ki, canı çıkmış. Nedense, beni bizim gruptan biri olarak almadı ve hatta sanırım Türk değil sandı ve kendi kendine söylenmeye başladı. ” yaa, bunlar da nerden çıktı böyle, ne zaman giderler acaba?”
Döndüm, gülerek, “ha sen bizim lise grubunu söylüyorsun, 35. Mezuniyet yılı buluşması bu, kusurumuza bakma özlem çok.”
Birden şaşırdı, az mahcubiyet, çok şaşkınlıkla ” yok abi yanlış anlama, biz hep öylesine konuşuruz da, ben böyle bir şey görmedim. Nasıl bir lisedir bu? Biz de lise okuduk ama bu bir garip bir şey.” Devam etti: “Hiç evleneniniz olmadı mı?”
Bu sefer ben şaşırdım, “hemen hemen herkes evlendi de, bu toplantılara eşler gelmiyor artık”
” Haklılar abi, eşimin böyle bir arkadaş grubu olsa, ben yanlarına yanaşmam, nasıl bir kardeşlik, sıcaklık bu ya. Valla hayatımda görmedim böyle bir şey”
M. Alper Sahiner's Blog 